به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیوتکنولوژی ایران به نقل از ایسنا، بهبود زخم فرایند پیچیده‌ای است و شامل سه بخش به نام‌های التهاب، تکثیر سلول‌ها و بازتنیدگی بافت است. استفاده از فاکتورهای رشد در محل زخم می‌تواند باعث بهبود کارآیی و کیفیت ترمیم زخم شود زیرا باعث تحریک رگ‌های خونی جدید و تکثیر سلول‌ها می‌شوند و به نوبه خود، تولید و تخریب ماتریکس خارج سلولی را تنظیم می‌کند.

شبکه برون یاخته‌ای(ECM) یا بافت‌مانه برون‌یاخته‌ای یا ماده زمینه‌ای یا شبکه‌ای از گلیکوپروتئین‌ها و یاخته‌ها است که پیرامون یاخته‌ها را در بر می‌گیرد.

گرچه فاکتورهای رشد در روند بهبود زخم نقش دارند اما آنقدر هم مؤثر نیستند زیرا نیمه عمر کوتاهی دارند و سریع در بدن رقیق می‌شوند. آنها همچنین به دلیل عوامل مختلف در محل آسیب دیدگی به سرعت تخریب و غیرفعال می‌شوند. همچنین ثابت شده است که عوامل رشد در سطح سیستمیک اثرات جانبی نامطلوبی دارند.

طی این مطالعه دانشمندان هندی موفق به توسعه سیستمی شده‌اند که توسط آن به راحتی می‌توان زخم‌ها را درمان کرد. پلیمر کیتوسان به طور فزاینده‌ای در درمان زخم‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پلیمر دارای خواص ضد میکروبی است که این موضوع سبب می‌شود تا بافت‌ها زودتر ترمیم شوند. با این حال، استفاده از آن در مدیریت زخم محدود است زیرا دارای خواص مکانیکی ضعیفی است.

طی این مطالعه پژوهشگران با ترکیب کیتوسان با پلی‌اتیلن گلیکول و پلیمرهای مصنوعی، داربست ایجاد کردند. این به بهبود استحکام و خاصیت ارتجاعی کیتوسان کمک کرد. آنها سپس داربست را با ماده شیمیایی به نام هپارین ترکیب کردند. این امر در جذب بهتر دو فاکتور به نام فاکتور رشد اندوتلیال عروقی(VEGF) و فاکتور رشد فیبروبلاست اساسی(BEGF) که می‌تواند در بهبود زخم بسیار مفید باشد، کمک کرد.

دانشمندان این مطالعه گفتند: کارایی داربست برای ترمیم زخم در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از روش سمیت سلولی سلول(Cell Cytotoxicity) و سنجش سلول زنده و مرده و درون‌جانداری با استفاده از مدل زخم کامل انجام شد و سپس مشخص شد که روش درمانی توسعه یافته فرایند بهبود زخم را بهبود بخشیده است.

یافته‌های این مطالعه در مجله “Scientific Reports” منتشر شد.