در سال ۱۹۹۶ در اجلاس جهانی سران در رابطه با غذا، در رم در ایتالیا، نمایندگان ۱۸۶ کشور دوباره تأکید کردند که دسترسی به غذای کافی، سالم و مغذی به عنوان حق اصلی هر فرد در جهان میباشد. هدف آنها اینگونه تعیین شد که تعداد گرسنگان جهان تا سال ۲۰۱۵ به نصف تعداد کاهش داده شود. متاسفانه نه تنها کاهش در عدم ایمنی غذایی دیده نشد، بلکه از زمان اجلاس جهانی سران در رابطه با غذا در سال ۱۹۹۶، در برخی نواحی افزایش هم یافته است.
دسترسی به مقدار کافی مواد غذایی و سلامت تغذیهای از محورهای اساسی توسعه است و زیربنای پرورش نسلهای آتی کشور محسوب میشود. نقش تغذیه در سلامت، افزایش کارآیی و ارتباط آن با توسعه اقتصادی، طی تحقیقات گسترده در سطح جهانی به ویژه در طی دو دهه اخیر با مبانی علمی و شواهد تجربی مورد تایید است.
«امنیت غذایی» به معنی دسترسی همه آحاد جامعه در همه زمانها به غذای «کافی» و« سالم» است. برای تامین غذای جمعیت جهان در سال ۲۰۵۰ باید تولید مواد غذایی تا پنجاه درصد افزایش پیدا کند. در حال حاضر مهمترین عواملی که امنیت غذایی را در جهان تهدید میکنند، عبارتاند از: تغییر شرایط اقلیمی، کمبود زمینهای کشاورزی، پرمصرف بودن آب در بخش کشاورزی.
امنیت غذایی در اجلاس جهانی غذا در سال ۱۹۹۶ به صورت این جمله تعریف شده که «همه مردم در همه زمانها، از لحاظ فیزیکی و اقتصادی به مواد غذایی کافی، سالم، و مغذی دسترسی داشته باشند تا نیازهای تغذیهای آنها تامین شود و برای یک زندگی سالم و فعال بتوانند اولویت غذایی داشته باشند».
تصویر زیر نشان دهنده وضعیت امنیت غذایی در جهان است: