فناوری در کشاورزی و بحران امنیت غذایی
گیاهان تراریخته دارای ساختار ژنتیکی بهبود و یا اصلاح شده از طریق مهندسی ژنتیک میباشند. این اصلاح معمولا در جهت بهبود مقاومت گیاه به برخی آفات یا بیماریهای گیاهی و برای بهبود عملکرد گیاه و بهرهوری کشاورزی صورت میگیرد. هدف از مهندسی ژنتیک در گیاهان، انتقال یک یا چند ژن مفید به گیاه است که یک ویژگی جدید به گیاه اضافه میشود. نمونههای استفاده از گیاهان تراریخته با صفتی چون مقاومت به یک آفت، بیماری یا خشکی را میتوان در کشاورزی مدرن یافت. محصولات تراریخته برای اولین بار در سال 1996 میلادی تجاریسازی شدند. افزایش سطح زیر کشت محصولات زیست فناوری بین سال های 1996 تا 2012 میلادی با 12 سال نرخ رشد دو رقمی، نشاندهنده رضایت و اعتماد میلیونها کشاورز در سراسر جهان، در کشورهای در حال توسعه و صنعتی است.
رشد 100 برابری سطح زیر کشت محصولات تراریخته از 7/1 میلیون هکتار در سال 1996 میلادی به 3/170 میلیون هکتار در انتهای سال 2012 میلادی، محصولات تراریخته را به عنوان یکی از سریعترین فناوریهای مورد پذیرش در تاریخ معاصر تبدیل کرده است. میلیونها کشاورز از حدود 30 کشور در سراسر جهان، با بیش از 100 میلیون تصمیمگیری مستقل، به کاشت تقریبی 5/1 میلیارد هکتار، معادل واقعیت است که محصولات تراریخته منافع اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی پایدار و قابل توجهی را به دنیا ارائه کرده است. در سال 2012 میلادی کشورهای در حال توسعه در تولید محصولات تراریخته با رشد 52 درصدی به طور قابل ملاحظهای از کشورهای صنعتی با رشد 48 درصد، سبقت گرفتند. در سال 2012 میزان رشد محصولات تراریخته در کشورهای در حال توسعه با افزایش رشد حداقل سه برابر با نرخ 11 درصد، در مقابل کشورهای صنعتی با نرخ رشد 3 درصد قرار گرفت. افزایش پنج برابری سطح زیر کشت محصولات تراریخته با 7/8 میلیون هکتار در کشورهای در حال توسعه در مقابل کشورهای صنعتی با 6/1 میلیون هکتار سطح زیرکشت گزارش شد. از 28 کشوری که محصولات تراریخته را کشت میکنند، در سال 2012 میلادی، 20 کشور در حال توسعه و 8 کشور صنعتی بوده است. سودان و کوبا برای اولین بار در سال 2012 میلادی به کشت پنبه و ذرت تراریخته مقاوم به روی آوردند. ادامه مطلب |